Hoe kun je van jezelf houden, als zwanger worden niet vanzelf gaat?

Ik was 27 jaar oud toen ik te horen kreeg dat ik vervroegd in de overgang was gekomen en dat ik medisch gezien geen biologisch eigen kinderen zou kunnen krijgen. Mijn wereld stortte in elkaar. Al mijn dromen over het leven en onze toekomst werden in één klap weggeveegd. Mijn lichaam had mij hard in de steek gelaten. Ik had last van opvliegers, stemmingswisselingen en sliep heel erg slecht. Ook kwam ik veel kilo’s aan (zonder veel en ongezond te eten) en had ineens weer acné op mijn voorhoofd. Dit zorgde voor zelf-veroordeling en triggerde veel emoties uit het verleden.

Hoe kun je van jezelf houden als zwanger worden niet vanzelf gaat?

Jezelf met liefde en compassie behandelen als je te kampen hebt met onvruchtbaarheid, daar gaat deze blog over. Ik wil je eerst meenemen in mijn geschiedenis op het gebied van vrouw worden en zijn, om je een indruk te geven hoe ik hiermee geworsteld heb en ben omgegaan.

Mijn eerste menstruatie
In mijn tiende levensjaar kreeg ik mijn eerste menstruatie. Omdat ik zoveel bloed verloor en soms wel twee weken achter elkaar ongesteld was, werd mij op deze jonge leeftijd een lichte pil voorgeschreven door de huisarts. Het doel van deze hormonen was om mijn cyclus te reguleren en de hoeveelheid bloedverlies te verminderen. Rond mijn twaalfde levensjaar begon mijn haar uit te vallen. Ik had lang, dik haar, mooi bruin. Mijn volle bruine bos werd steeds dunner. Langzaam aan kwamen er steeds meer kale plekken op mijn hoofd. Mijn haarverlies was duidelijk zichtbaar voor de buitenwereld. Op de middelbare school is er meerdere keren aan mij gevraagd of ik ‘kanker had’. Dat deed pijn. Hiermee dealen in een fase van je leven (pubertijd) waarin uiterlijk meer op de voorgrond staat en je als vrouw je haren verliest is niet makkelijk. Haaruitval is een groot verlies en ontzettend verdrietig. Het haar wordt ook wel ‘het sierraad van de vrouw’ genoemd. Haaruitval is daarom een grote aantasting van je vrouwelijkheid. Het duurde dan ook een tijdje voordat ik kon toegeven dat er ‘iets mis was’ met mijn haren. Ik bleef hoop houden op nieuwe haren en een normale menstruatiecyclus zodra mijn pubertijd voorbij was.

Alopecia areata
In mijn tienerjaren ben ik langs meerdere gynaecologen geweest om onderzoek te doen naar mijn langdurige en heftige menstruaties. Destijds is er niks uit dit onderzoek gekomen. Even dacht een gynaecoloog aan de aandoening PCOS, maar dat bleek niet juist te zijn. Ook ben ik langs diverse (Academische) ziekenhuizen geweest om onderzoek te doen naar de uitval van mijn hoofdhaar. Wederom kwam hier ook geen bijzondere oorzaak boven water. De diagnose Alopecia Areata werd gesteld als aandoening voor mijn haaruitval. Mijn dikke mooie bruine bos haar zou nooit meer terugkomen, aldus de dermatoloog. Er is geen verband gevonden tussen mijn haaruitval en heftige menstruaties. Beiden zouden namelijk veroorzaakt kunnen worden door hormoon schommelingen of – stoornissen. Met dit antwoord moest ik genoegen nemen.

Zelf veroordeling
Vanaf mijn zestiende levensjaar ben ik dan ook een haarstuk gaan dragen. Ik begon een hekel te hebben aan mijn vrouwelijke hormonen, hoofdhuid en cyclus. De pijn die gepaard ging met mijn menstruatie kon ik niet uitstaan. Veel colleges heb ik gemist vanwege de pijnlijke aanvallen en de hoeveelheid bloed dat ik verloor. Ik heb zelfs tegen mijzelf gezegd en geroepen dat ik nooit meer ongesteld wilde zijn. Als ik in de spiegel keek en mijzelf zag zonder haarstuk, vond ik mijzelf lelijk en walgde ik van mijzelf. Ik keek er liever niet naar. ‘Wie wil ooit met mij trouwen als ik mijzelf mooi voorschotel en er dan uiteindelijk zo uitzie? Niemand kan van mij houden‘. Ik haatte mijn eierstokken, die ervoor zorgden dat ik om de twee weken ongesteld was. Ik haatte mijn baarmoeder, omdat ik zoveel slijm en bloed verloor waardoor ik niet naar behoren kon functioneren. Achteraf kan ik hiervan zeggen dat ik niet meer in verbinding stond met mijn vrouwelijke organen en bijbehorende hormonen.

Gynaecologisch onderzoek
Na meer dan tien jaar aan de pil te zijn geweest wilde ik af en toe een periode stoppen met deze vorm van anticonceptie. Het doel met het stoppen van de pil was om te proberen of mijn cyclus verbeterd was, of ik minder bloed verloor en bovenal of ik wel weer ongesteld werd. Ik was namelijk altijd al bang om onvruchtbaar te zijn en geen kinderen te kunnen krijgen. Iedere keer dat ik stopte met de pil kreeg ik mijn cyclus terug, met bijbehorende klachten als veel bloedverlies, pijn en krampen. Daarom ging ik altijd na een aantal menstruatierondes weer aan de pil. Rond mijn twintigste levensjaar wilde ik naar de huisarts. Ik vond het namelijk wel vreemd dat ik nog steeds last had van menstruatiepijn en veel bloedverlies. De pubertijd was toch al voorbij? Wat maakt dat ik nog steeds geen normale cyclus had en veel bloed verloor? Deze vraag hield mij in deze levensfase af en toe bezig. De huisarts stuurde mij door naar een andere gynaecoloog. Diverse onderzoeken werden gedaan, waarna de conclusie was dat er niks aan de hand was en dat ik ‘tegen de tijd dat ik zwanger wilde worden maar eens terug moest komen als het zwanger worden allemaal niet zou lukken’.

Menopauzale klachten
Die jaren daarop volgend bleef ik aan de anticonceptiepil. Mijn man en ik wilde voorlopig nog geen kinderen. We waren aan het einde van onze studententijd getrouwd en wilden eerst nog werken aan onze CV en carrière. We kochten een klushuis dat we naar onze wensen gingen verbouwen. Huisje, boompje en dan het beestje was het plaatje dat wij voor ogen hadden. Tijdens de eerste jaren van mijn huwelijk had ik diverse klachten als angstaanvallen, slecht slapen en ik kwam veel kilo’s aan. Deze klachten schreef ik veelal toe aan omstandigheden, stress, spanning en wennen aan het leven met elkaar. Meerdere keren ging ik (weer) langs de huisarts voor deze klachten. Veelal werden deze klachten snel afgedaan met: ‘je bent te perfectionistisch. Je moet aan jezelf werken‘.

Van het kastje naar de muur
In een aantal jaar werd ik door de huisarts van het kastje naar de muur gestuurd; van de bekkenbodemfysio, naar de psycholoog, naar de sexuoloog en naar een relatietherapeut. Alle soort specialisten die enigszins wat kunnen zeggen klachten op vrouwelijk gebied hebben mij voorbij zien komen. Geen van deze specialisten dacht aan de vervroegde overgang. Tijdens deze behandelingen heb ik veel geleerd over mijzelf en mijn lichaam. Maar wat er precies aan de hand was, dat wisten mijn man en ik nog steeds niet. De klachten die ik had ‘lagen aan mijn persoonlijkheid en verleden’, aldus de professionals. Ze konden er niks anders van maken. Mijn klachten werden toegeschreven aan onverwerkte emoties. Ik had last van een zelf veroordeler, een straffer, een veeleiser en trauma’s uit het verleden. Nu terugkijkend op deze periode kan ik toegeven dat deze ‘diagnoses’ deels klopten, maar dat er wel wat aan ten grondslag lag wat al mijn klachten versterkte: de menopauze.

Verloren eicellen
Toen ik eenmaal 27 jaar was, wilde ik stoppen met anticonceptie om weer eens te kijken hoe het nu met mijn menstruatie gesteld zou zijn. Mijn cyclus bleef uit. Als gevolg daarvan kreeg ik opvliegers: warmteaanvallen die op kwamen en na een paar minuten ook weer verdwenen. Ik had nog een afspraak staan bij de gyn, dus ik wilde aan hem vragen wat dit kon betekenen. Zijn reactie was: ‘je bent wel wat hypochonder want je maakt je snel bezorgd. Maar goed, laten we maar een test doen’. Niets vermoedend deed ik de bloedtest die ik intussen al zo vaak had gedaan. De volgende ochtend had ik een aantal oproepen gemist. Toen ik de gynaecoloog eenmaal te pakken had, vertelde hij mij meteen dat ik vervroegd in de menopauze was gekomen. Je hebt een AMH waarde die gelijk staat als van een vrouw van 65 jaar. Je zult nooit zwanger worden. Eiceldonatie is je enige optie. De diagnose ‘Prematuur Ovarieel Falen’ werd gesteld, wat ook wel vervroegde menopauze, overgang of POF wordt genoemd. Na twee dagen mocht ik langskomen voor een inwendige echo. Bij deze echo was mijn baarmoeder niet te vinden, mijn baarmoeder was door gebrek aan oestrogenen gekrompen. Mijn eierstokken waren verschrompeld. Dit nieuws kwam als een keiharde klap aan. Eerst kon ik het niet geloven: Hoezo zou ik ineens geen eicellen meer hebben? Hoezo zou ik al geen kinderen meer kunnen krijgen? Hoe kon dit mogelijk zijn? Lees meer hierover in mijn blog: zwanger na POF.

SOZO Sessie
In mijn zoektocht en verwerkingsproces heb ik in 2016 zelf een SOZO Sessie ondergaan bij Bethel SOZO in Redding (Californië). Tijdens de SOZO Sessie ontdekte ik dat ik mijzelf en mijn lichaam haatte voor mijn langdurende en heftige menstruaties. Ik had de leugen aangenomen en belofte gemaakt naar mijzelf toe dat ik ‘nooit meer ongesteld wilde zijn’. Ik had alle waardigheid op het gebied van vrouw zijn verloren voor mijn gevoel. Mijn lichaam had mij op meerdere (vrouwelijke) vlakken behoorlijk in de steek gelaten. Was mijn haarverlies dan niet genoeg? Waarom zijn ook nog mijn eicellen van mij gestolen?!  Tijdens deze SOZO Sessie kwamen deze leugens, die ik onbewust tegen mijzelf sprak, omhoog.

Vergeving naar mijzelf toe 
Deze negatieve gedachten en beloften die ik dag in dag uit (onbewust) met mij mee droeg stonden mijn genezingsproces in de weg. Door op deze wijze over mijn lichaam te denken, stond ik niet in verbinding met mijn lichaam. In plaats van dat ik mijn lichaam en vrouwelijke onderdelen met compassie en liefde behandelde, bekeek ik haar met afschuw en veroordeling. Tijdens de SOZO Sessie heb ik vergeving aan mijn lichaam gevraagd om deze negatieve gedachten, leugens en beloftes die ik had aangenomen ongedaan te maken. Ik sprak uit:

Lief lichaam, ik vergeef je voor het feit dat je mij in de steek hebt gelaten. Lichaam, wil je mij vergeven voor het feit dat ik je veroordeeld heb op het vlak van vrouw zijn? Ik vergeef jullie; eierstokken, baarmoeder en vrouwelijke hormonen. Jullie deden hard je best om te werken aan een normale cyclus, maar dat het jullie niet lukte om dit op orde te krijgen. Baarmoeder, ik vergeef je voor de heftige stolsels die ik van je kreeg. Ik wil van je houden, baarmoeder. Vrouwelijke hormonen, het spijt mij dat ik jullie niet geëerd heb om wat jullie mij gaven en dat jullie hard je best deden om mij mooi haar te geven. Haren ik mis jullie. Het spijt mij zo dat jullie zijn uitgevallen en dat ik een haarstuk moet dragen. Eicellen, het spijt mij dat jullie ‘op’ zijn voordat jullie tijd is gekomen om bevrucht te worden. Follikels, het spijt mij als jullie medisch gezien (!!) niet (meer) gevuld zijn met eicellen. Ik wil weer in verbinding met jullie staan, mijn vrouwelijke organen. Om mij een normale cyclus te geven. Ik wil jullie met liefde en compassie behandelen. Het spijt mij wat ik over jullie heb gedacht en aangedaan. 

Met liefde en compassie naar jezelf kijken
Daarna heb ik gevraagd hoe God over mijn lichaam dacht. Ik vroeg: ‘God, hoe heeft u mij gemaakt? Hoe kijkt u naar mij? Hoe heeft u mijn lichaam, mijn vrouwelijke geslachtshormonen en organen bedoeld?’  Ik hoorde hem zeggen: ‘Je lichaam is wonderlijk en prachtig gemaakt. Ik heb je gemaakt om vruchtbaar te zijn. Om SOZO (heel gemaakt) te zijn. Om in verbinding met jezelf te leven. Om een vreugdevolle moeder te zijn. Jezus is gekomen om je leven te geven in overvloed. Het is niet Mijn wil dat jouw haren, jouw eitjes zijn afgepakt en verloren zijn gegaan’.

Zwanger  
Het is een ware daad van aanbidding om jezelf in de spiegel te bekijken met liefde en compassie. Jezelf op deze manier bewonderen is naar mijn mening daadwerkelijke aanbidding naar de schepper toe. De maker, de creator van mijn en jouw lichaam. Ik maakte een keuze om God te eren met mijn lichaam en mijn lichaam voortaan vol liefde en compassie te behandelen en te bekijken. Na deze SOZO Sessie heb ik nooit meer last gehad van zelf veroordeling naar mijn lichaam toe. De woorden die God persoonlijk tegen mij sprak, drongen diep door in mijn geest, ziel en lichaam. Kort na deze sessie werd ik zwanger van onze dochter, zonder eiceldonatie, zonder medische hulp of wat dan ook! Yes! God wil dat jij SOZO bent: heel gemaakt, vrij gezet, in verbinding met jezelf, je partner én je lichaam. Wil je hier hulp bij ontvangen? Neem dan contact op met ZWANGER &SZO! Lees hier meer over wat een SOZO Sessie inhoudt.

Take your time
Van jezelf houden begint met het hebben van compassie voor jouw gehele persoonlijkheid: je geest, je ziel en je lichaam – je vrouwelijke geslachtsorganen en hormonen. Het kost serieus energie en neemt tijd in beslag om van jezelf te leren houden. Het is net zoals het trainen van je spieren: dat kost ook tijd en oefening! Op andere vlakken leer en groei ik nog steeds in met liefde en compassie naar mijzelf kijken. Dat is niet iets dat zomaar gaat, net zoals bij het vernieuwen van je gedachten. Je mag een goede moeder (of vader) naar jezelf toezijn. Zo probeer ik soms tegen mijzelf te praten zoals ik nu tegen Loïs praat. Neem je autoriteit in bezit, pak je autonomie terug zodat je geen slachtoffer wordt van je situatie. Je bent in staat om jezelf toe te spreken, om van jezelf te houden en om te kiezen voor een ander verhaal en afloop.

Hoe kijk je naar je lichaam en vrouwelijke onderdelen en hormonen?

Hoe kun jij, ondanks dat zwanger worden niet vanzelf gaat, van jezelf houden?