Pauze na een intense periode

Zoals een aantal (Instagram volgers) wellicht weten, hebben wij het afgelopen jaar doorgebracht in de USA. Deze zomer zijn we na het afronden van de Bethel School of Supernatural Ministry (BSSM) in Californië teruggekeerd naar Nederland. Loïs heeft de hele verhuizing en bijgaande veranderingen als zeer heftig ervaren. Ze had veel heimwee en wilde terug naar haar vertrouwde omgeving. Het settelen ging niet zonder slag of stoot. Het was een gevecht. De afgelopen zomer gingen we dan ook als gezin door een intense periode. Voor het avontuur van emigreren naar Amerika hebben we ons huis en inboedel verkocht en hebben we onze banen opgezegd. We kwamen terug in Nederland aan zonder spullen of baan. Thank God hadden we inmiddels wel een huis kunnen regelen! We besloten te verhuizen naar een nieuwe omgeving, een andere stad en provincie. Dit proces van ‘weer landen’ maakt dat ZWANGER &SZO het afgelopen jaar geen aandacht heeft gekregen, met alle gevolgen van dien. Berichten die via het contactformulier zijn verzonden, zijn blijven steken door afwezigheid van updates. Mijn oprechte excuses hiervoor! Ook besloot ik om de posts op Instagram stil te leggen om mijn focus te leggen op het (her)opbouwen van ons gezin in Nederland.

Confronterend

En.. heel eerlijk gezegd vond ik het enerzijds wel confronterend om onder ogen te zien dat ik nog steeds niet zwanger was. Het gevecht van onvruchtbaarheid dat we aan waren gegaan maakte dat onze verwachting was dat ik zwanger zou zijn als we weer op Nederlandse aardbodem zouden aankomen. Dit aangezien ik na het stoppen van Femoston 2/10 nog twee keer ongesteld werd! Een menstruatie krijgen, zonder hormoongebruik met een AMH van < 0.01 en eierstokken die niet te vinden zijn bij het uitvoeren van een inwendige echo is medisch gezien namelijk onmogelijk. In deze blog geef ik je een update over het afgelopen jaar en mijn eigen persoonlijke wandel met God voor een wonderbaby #2.

Een update

Al eerder schreef ik een blog over ons verlangen voor een tweede kindje en het rhema-woord dat ik heb ontvangen voor deze nieuwe zwangerschap. Het verlangen naar een broertje of zusje voor Lo hebben wij nog steeds. Eerlijk gezegd heb ik dat verlangen al sinds dat Loïs is geboren en wordt er niet minder op naarmate de tijd vordert. Na het hele proces van zwanger worden (en blijven) van een wonderbaby al een keer te hebben meegemaakt lijkt het misschien ‘gesneden koek’ te zijn als je deze blog meeleest vanaf de zijlijn. De algemene gedachte (van onze omgeving) is dat het namelijk makkelijker moet zijn om geloof te hebben en te bouwen als je al een keer zwanger bent geworden van een wonderbaby. Dan is het geen gevecht of strijd meer, want ja ‘je hebt toch al een wonderbaby’.

Anderzijds is het aangaan van het gevecht van onvruchtbaarheid weer een nieuwe situatie waarin wij van vooraf aan mogen staan op en wandelen in Gods beloften in deze situatie van onvruchtbaarheid. Want ik heb af en toe nog wel menopauzale klachten; opvliegers, emotionele buien enzovoorts. Medisch gezien werken mijn eierstokken niet en zijn mijn eicellen op: ik ben vervroegd in de overgang en al in de menopauze. Dit maakt het daarom niet per se makkelijker om weer dit gevecht voor een wonderbaby aan te gaan.

Negatieve gedachten de baas

Na het schrijven van de blogs zeven tips om hoop te houdenomgaan met emoties bij onvruchtbaarheid, vijf tips om rust te vinden, wat jou gaat helpen in de strijd van onvruchtbaarheid en zij alweer zwanger zou je wellicht verwachten of misschien wel denken dat ik het allemaal voor elkaar heb. Ik heb een wonderbaby, weet uit mijn hoofd wat de Bijbel erover zegt, ik hoor God persoonlijk tot mij spreken.. is het ontvangen van een wonderbaby gesneden koek voor mij toch? Gedachten als ‘waarom zou ik nog een wonderbaby ontvangen‘ en ‘het ‘wachten’ duurt nu zo lang, misschien heb ik gewoon geluk gehad bij mijn eerste zwangerschap‘ passeerden de laatste periode regelmatig de revue in mijn hoofd. Het kostte mij moeite om te kiezen om voor de waarheid te gaan, en niet te leven naar wat ik denk, zie, ervaar of voel.

Gevecht in mijn denken

In mijn sociale omgeving gaan de meeste stellen voor het tweede – of al zelfs het derde kindje. Ik vind het af en toe nog steeds wel lastig om mijzelf niet met hen te vergelijken. Soms komt het gevoel van oneerlijkheid en onrechtvaardigheid dan ook naar boven. Waarom kunnen zij wel echt kiezen voor een baby? Waarom kunnen zij wel plannen hoe lang er tussen het eerste en het tweede kindje zit? Het voelt soms alsof God mij vergeten is, of dat ik het niet verdien om nog een wonderbaby te ontvangen. Tegelijkertijd denk aan jullie, die misschien wel nog helemaal geen wonderbaby hebben ontvangen en ook nog steeds hierop wachten. Wat is mijn recht van spreken, met een wonderbaby na verklaarde onvruchtbaarheid?  En wat is mijn doel met het wandelen in geloof: is dit zwanger worden, of is het om God beter te leren kennen- met SOZO als gevolg? 

Strijd tussen gedachten en gevoel

De afgelopen periode ging het dan ook met ups en downs voor wat betreft het wandelen in geloof voor wonderbaby #2. Het was en is een strijd en gevecht (geweest) tussen mijn ‘vlees’ en de ‘Geest’. Enerzijds geloofde ik niet meer zo in dat ik nog zwanger zou worden van een tweede wonderbaby. Dit geloof werd gevoed door het verdriet en de teleurstelling om het feit dat er inmiddels meer dan drie jaar tussen mijn eerste en tweede kindje zal zitten. Dit is niet het plaatje dat ik voor ogen had toen ik jong was. Ik had graag gezien dat mijn kinderen dicht op elkaar zouden zitten qua leeftijd. Anderzijds weet ik rationeel gezien dat Gods beloften onveranderd zijn. Jezus heeft nog steeds de prijs betaald voor mijn vervroegde overgang (Jes 53: 3) en de belofte dat niemand onvruchtbaar zal zijn geldt nog steeds vandaag de dag (Exo 23: 26). Deze ‘rationele’ waarheid die ik met mijn hoofd ken/kan opnoemen, staat soms haaks op het gevoel in mijn hart over het feit dat ik (nog) niet zwanger ben. En dat is frustrerend!

De goede strijd van het geloof

Het ervaren van deze discrepantie tussen de waarheid rationeel ‘weten’ en wat je ‘gevoel’ zegt is dan ook een ware strijd die ik heb moeten voeren. Een strijd die soms veel energie vraagt om mee bezig te zijn. Het is een strijd waarin ik het afgelopen jaar soms even uitgleed en op de grond kwam te zitten met de vragen; wat geloof ik nu echt over genade, is deze groot genoeg voor wonderbaby #2? Ik geloofde dit voor onze eerste wonderbaby, maar komt God zijn beloften ook echt na voor een tweede kindje? En mag ik dit verlangen? Na het stellen van deze vragen volgde vaak gevoelens van schuldgevoel en schaamte. Want hoe zou ik niet kunnen geloven in mijn hart dat God echt goed en trouw is, als ik Loïs dagelijks om mij heen heb wandelen? Ik voelde mij als de discipelen die zich zorgen maakten of ze genoeg eten zouden hebben net nadat Jezus een groot wonder had gedaan door voor duizenden mensen aan brood en vis te voorzien (vanuit 7 broden en 5 vissen)! Het afgelopen jaar was ik dan ook vooral gefrustreerd om het feit dat ik moest dealen met -zoals Paulus het noemt- ‘de goede strijd van geloof’ (1 Tim 6: 12). Het nog niet in werkelijkheid zien waarvoor Jezus aan het kruis is gegaan; zodat we vruchtbaar zijn en leven in overvloed hebben.

Leven naar de waarheid?

De Bijbel verzoekt ons om te leven naar de Geest, niet naar je omstandigheden of gevoelens (2 Cor 5: 7). De Geest openbaart de waarheid (Joh 16: 13). Meerdere blogs in de categorie GELOOF gaan in op wandelen in geloof voor een wonderbaby. Maar hoe wandel je dan in deze waarheid in je leven uit, als je de waarheid of beloften niet in de praktijk werkelijkheid ziet worden? Met andere woorden, wat als je de uitwerking van Gods woord niet ziet en ervaart in je eigen leven? Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het onderdrukken van de rouwgevoelens niet behulpzaam is voor een gezond emotioneel welzijn. Omgaan met gevoelens van verdriet, teleurstelling, boosheid en rouw horen naar mijn inziens bij de strijd en het proces van wandelen in geloof. Juist in het midden van deze boosheid, frustratie, teleurstelling en wat dan ook wil God zich laten vinden, zo is mijn persoonlijke ervaring. Maar dat is pas stap een in het wandelen in geloof. Want er is meer … niet voor niets zegt Jezus: laat uw koninkrijk komen, zoals in de hemel, zo ook op de aarde. Het is Gods wil dat het overvloedig leven, zoals voor de zondeval, terug zou komen op aarde. Dat is waarvoor Jezus immers is gekomen! Hij kwam voor onze zonden, wandaden, maar ook emotionele en fysieke gezondheid. Gered zijn (SOZO) is daarom meer dan alleen een hoopvolle toekomst in de hemel.

Kleine stappen

Als je een wandeling maakt zet je stappen. Voet na voet. Ook babies lopen niet meteen, ze zetten eerst kleine stappen. Stap voor stap, voet na voet mag je een stappen zetten om vooruit te komen. Dat is oké. De ene keer hield dit voor mij persoon in dat ik Gods woord direct kan toelaten en als het ware kan pakken in mijn gevoelens van frustratie, boosheid, verdriet en teleurstelling. Het andere moment lukte dat niet. Ik kon niks anders dan stilstaan bij hoe mijn hart zich voelt, wat voor gevoelens ik in het moment heb en hoe ik dat ervaar in mijn lichaam.  Naast dat ik deze gevoelens kon delen met God, was mijn man de partij die ik als uitlaatklep gebruikte om mijn emoties te ventileren. Vaak kon hij mijn gevoelens valideren, de situatie weer van een andere kant belichten, hoop en leven spreken over onze toekomst. Na het zetten van meerdere stappen groeide mijn geloof (weer) en kon ik steeds meer mijn gevoelens van teleurstelling en verdriet een plekje geven. En het mooie is dat je deze stappen niet alleen hoeft te zetten: Jezus heeft zijn Helper gezonden om je hierbij te ondersteunen en te leiden (Joh 15: 26-27).

Rhema woord voor nu

Omdat ik steeds vast zat in de strijd tussen mijn ratio en gevoel heb ik besloten om iedere avond een moment te nemen om stil te zijn voor Gods aangezicht in de toekomstige kamer van onze wonderbaby. Want ja, we hadden wel in ons hoofd welke kamer geschikt zou zijn voor een broertje of zusje voor Loïs in ons nieuwe huis. Het rhema-woord dat ik voor deze periode heb ontvangen is ‘Be still and know that I am God’ (Psalm 46: 10 zie de Engelse vertaling). Maar wat betekent dit ‘stil zijn’ praktisch gezien? Houd dit in dat ik puur en alleen ‘stil’ ben voor God en volledig afwacht totdat ik zwanger ben? Dat ik niet de waarheid over mijzelf hoef uit te spreken? 

Na een periode van ‘niks doen’ en afwachten besloot ik om dieper te gaan zoeken naar antwoorden over dit rhema-woord. Het afgelopen jaar heb ik gebruikt om hiermee bezig te zijn en ZWANGER &SZO daarom te laten voor wat het is. Mijn focus werd om echt ‘stil te zijn’ en te onderzoeken wie God is. Of de baby nou zou volgen of niet.. God zoeken om wie HIJ is en voor ons (mij) wil zijn. Graag neem ik jullie mee in mijn zoektocht hieromtrent..

Lees hier het vervolg in de blog BE STILL & KNOW

 

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.